Cumulonimbus (Cb) – Chmura kłębiasta, deszczowa występuje, jako potężna chmura o dużej rozciągłości pionowej w kształcie góry lub wielkich wież. Przynajmniej część jej wierzchołka jest zazwyczaj gładka, włóknista lub prążkowana i prawie spłaszczona. Część ta rozpościera się w kształcie kowadła lub rozległego pióropusza. Poniżej podstawy, często ciemnej, niejednokrotnie występują niskie, postrzępione chmury połączone z podstawą lub oddzielone od niej. Są to zawsze chmury niezwykle gęste, które w słońcu lśnią bielą, lecz pod światło wydają się granatowe, ciemnoszare, a nawet czarne. Ich podstawa jest zwykle bardzo ciemna i poszarpana ze względu na padający z niej deszcz, grad, a czasem nawet śnieg. Opady z cumulonimbusa dość często pojawiają się w postaci charakterystycznych smug, czyli virg.

W większości przypadków chmury cumulonimbus są ogromne, wznoszą się wysoko w niebo, mogą rozciągać się nad dużymi obszarami. Dość często ich zasięg poziomy jest tak wielki, że często trudno jest określić, jakie są ich charakterystyczne cechy i trzeba je obejrzeć z daleka, by uzyskać pełny obraz. Mogą występować jako odosobnione lub w postaci długiego szeregu połączonych chmur, przypominającego rozległą ścianę. Górna część chmury jest niekiedy połączona z chmurami altostratus i nimbostratus. U dołu mogą występować zwisające wypukłości (mamma) i smugi opadów deszczu (virga).

Z chmurami cumulonimbus są związane silne, przelotne opady deszczu, śniegu lub gradu, grzmoty i błyskawice. Towarzyszą im często silne szkwały. Chmura cumulonimbus składa się z kropelek wody, a w górnej, wypiętrzonej części również z kryształków lodu, zawiera też często płatki śniegu, krupy lub grad. Krople wody i deszczu mogą być silnie przechłodzone.